Hart voor hondjes

Het lijkt voor mij al weer heel lang geleden dat ik voor de laatste keer een blog heb geschreven en toch gaat de tijd hier heel snel. Ik heb in de tussentijd een aantal zeer productieve dagen gehad, waarin ik veel heb kunnen doen. De dag na waar ik jullie vorige keer in de steek heb gelaten heb ik in de gallery eerst aan de 'flatfiles' gewerkt (dat zijn eigenlijk lijsten met gegevens over kunstwerken en een afbeelding voor als mensen meer willen zien dan wat er in de gallery hangt), ik mocht nieuwe werken toevoegen. Vervolgens ben ik aan de grootste klus tot nu toe begonnen, Kat heeft me laten zien hoe ik de binnenkomende postkaarten voor onze aankomende 'Postcardshow' Wish You were here 10 kon verwerken. Van elke kunstenaar moeten de gegevens in ons systeem komen te staan en de kaart gedocumenteerd, tot nu toe hebben we er meer dan honderd, maar er komen nog steeds elke dag stapeltjes binnen. Er zitten hele interessante dingen tussen (ik heb zelf stiekem al zitten bedenken welke ik zou kopen, tot Kat me vertelde dat de medewerkers van A.I.R. elk jaar een kaart mogen uitkiezen).

Ik heb het met Kat gehad over een interessant kunstproject dat mij via medestudent en werknemer van Heden, Arthur Crucq, ter ore is gekomen; Sara Vrugt heeft in Den Haag een tapijt ontworpen van 100 m., zij heeft daar samen met buurtbewoners vervolgens aangewerkt, het resultaat is een modern borduursel met veel diepgang. Het ontwerp gaat van facebookfoto's van jonge meisjes over naar het retinum van het oog, het gaat dan ook om van buiten naar binnen kijken en andersom, ook de manier waarop het opgehangen is helpt hierbij. Het werk wordt tentoongesteld in het atrium in Den Haag en ook het nutshuis, meer informatie is te vinden op de website van Heden en van Sara Vrugt zelf (en sinds vorige week ook de A.I.R. blog). Als ik terug ben ga ik zeker een kijkje nemen, wie gaat er mee?

Kat heeft me eveneens verteld dat A.I.R. Gallery meer doelen heeft dan alleen verkopen, zoals de commerciële gallery's, A.I.R. geeft haar kunstenaars ook de kans uitgebreid te netwerken, bekendheid te krijgen met de kunstwereld, veel van de aanstormende talenten weten namelijk helemaal niet hoe ze dit moeten doen. Wat bijzonder is aan deze gallery is dat alle beslissingen worden genomen, niet door Kat, maar door een bestuur van leden (allemaal kunstenaars), zij betalen ook het meest.
Op deze dag heb ik ook mijn recensie online gezet, zoals jullie in mijn eerdere commentaar hebben kunnen lezen is die op Artslant te vinden, zie rechts. En ik heb mijn gedicht voor mijn bijdrage aan de postkaartenshow verbeterd, maar die krijgen jullie pas te lezen/zien als hij af is (om jullie nog even in spanning te houden, tenzij er iemand is die erover denkt om hem te kopen (het is een diptiek dus wordt hij $90 i.p.v. $45)?:P).

Zaterdag 14 mei ben ik naar Manhattan gegaan voor de kinderworkshop die ik voor No Longer Empty zou vastleggen, maar helaas was het weer goed genoeg dat er niemand kwam opdagen, in plaats daarvan heb ik één van de kunstenaressen geholpen haar werk opnieuw op te bouwen (het was ingestort). Om 13.00 uur was ik weer bij A.I.R. waar ik voor de rest van de dag de verantwoordelijkheid over de gallery had, wel in het gezelschap van Ann Pachner. Aan het einde van de dag kwam er een Nederlandse fotograaf binnenlopen, hij hoorde bij een groep die met de tentoonstelling Dutch Delight meededen aan het Fotofestival. Hij heeft me zijn boek gegeven om door te bladeren en toen ik dat terug ging brengen heb ik hun show bekeken en nog even met de curator gepraat.

Weer terug in het appartement heb ik kennisgemaakt met ons logeetje Tora, een zwart poedeltje dat een paar nachtjes bij ons kwam slapen. Ja, ik leer hier honden uitlaten en met ze spelen, Pompeï (Melissa's hondje) en ik worden steeds beter bevriend met elkaar. Dat betekend goed nieuws voor hondeneigenaren want naast op katten passen, kan ik dus nu ook uw hond gezelschap houden!

15 mei heb ik de recente pers pagina van de A.I.R. website opnieuw ontworpen en vervolgens ook alles omgezet (zie verschil met het pers archief). Deze herorganisatie probeer ik ook op andere delen van de website toegepast te krijgen, want op sommige plaatsen is het een zooitje.
Aan het einde van de dag ben ik naar een lezing van het fotofestival gegaan, het droeg de naam The Male Gazed, maar het leek nergens op; de kunstenaars die aan het woord waren, waren nauwelijks voorbereid en hun verhaal had absoluut niets met het onderwerp van de lezing te maken. Ik heb later gehoord dat de organisatie van het festival dit jaar niet zo goed was en dat alle lezingen niet echt geweldig waren (ook de Times was vernietigend).

Een dag later heb ik mijn was gedaan, met mijn moeder geskyped en ik heb een poging gedaan nieuwe schoenen te kopen (deze stad is funest voor je schoenen, die hakjes zijn er inmiddels al afgesleten ;)), ik ben echter bij de Strand boekenwinkel blijven steken. Het is een enorme boekenwinkel met zeer scherp geprijste boeken, ze hebben een heel mooie collectie bijzondere uitgaven en eerste drukken, ik geloof dat ik zo'n vier boeken gekocht heb nadat ik me eindelijk kon losscheuren van de andere die ik ook mee had willen nemen.
's Avonds heb ik wat knopen terug op mijn kleding gezet (alles schijnt hier sneller kapot te gaan, weet niet waarom).

De volgende morgen ben ik bijtijds opgestaan om de Amtrak trein (een soort vliegtuig als je in het station bent...) naar Rhinecliff te nemen, waar ik opgewacht werd door Zoë, het meisje dat ik op mijn vlucht naar JFK ontmoet heb. Zij heeft me meegenomen naar Bard college, waar ze studeert. We hebben de hele dag door de regen over de campus gelopen (een heel mooie campus, midden in geweldige natuur). Één van de gebouwen is ontworpen door de architect van het Guggenheim in Bilbao, Frank Gehry. We hebben gezellig gekletst en ik heb weer een ander stukje van Amerika gezien.

Mijn eerste werkdag in deze week heb ik de postkaarten gedaan en aan de afbeeldingen van één van de kunstenaressen gewerkt, ze moeten eigenlijk afbeeldingen in een bepaald formaat leveren, maar dat had ze niet gedaan. Verder kreeg ik een mail van Artslant dat ik 3 reacties op mijn recensie heb, Kat zei dat ik dat moest uitprinten om in mijn cv te kunnen stoppen, dus dat heb ik gedaan.
In de avond heb ik met Melissa Penny opgehaald van 'Doggy daycare' en naar haar huis gebracht.

19 mei hebben we een schoolklas kinderen op bezoek gekregen in de gallery, Ann Pachner was er om uitleg te geven over haar werk, de kinderen vonden het geweldig om haar sculpturen aan te raken (ze waren niet makkelijk te beschadigen dus dat mocht) en ze hadden veel vragen voor haar. Daria Dorosh heeft ook wat over haar kunst verteld. Ik heb foto's gemaakt, maar die mag ik helaas niet op de blog zetten omdat er op dit moment toestemming wordt gevraagd aan de ouders voor publicatie. Aan het einde van hun bezoek hebben we alle kinderen een blanco kaart gegeven zodat ze zelf een kunstwerkje kunnen maken voor onze postkaartenshow.
Mijn foto's heb ik meteen op de computer gezet en de kunstenares die het allemaal georganiseerd had was er helemaal blij mee, evenals Ann en Daria die met eventuele publicatie van deze beelden ook meer bekendheid krijgen. Een aantal heb ik moeten uitprinten zodat ze die aan de bestuursvergadering konden tonen. Waarschijnlijk mag ik ook een begeleidend artikel gaan schrijven wat ergens gepubliceerd wordt.

Na sluitingstijd ben ik naar Manhattan gegaan voor een opening in de Park Avenue Armory, er waren werken van Ryoji Ikeda te zien waren onder de naam The Transfinite. Het was een enorme video-installatie, waar je technisch gezien op en voor kon gaan zitten (staand en liggend scherm). Het was een hele ervaring met licht en geluid, eigenlijk was het net of je naar een oude tv zat te kijken waarvan de ontvangst slecht was, waar je toch geboeid bent door de vage figuren die je nog net kunt onderscheiden. De figuren ontbraken in de installatie, maar het bleef wel je aandacht vasthouden. Op de achterkant was nog een enorme projectie, deze leek de wiskundige uitleg van de eerste te zijn (geen idee of het echt zo is). Verder waren er nog een stuk of tien kleine schermen met gerelateerde figuren. Al met al was het een bijzondere ervaring.

Vrijdag heb ik afscheid genomen van een stapeltje boeken, ik heb ze op de post naar huis gedaan, gelukkig heb ik ook al vernomen dat ze goed aangekomen zijn. Nu kan ik een volgende doos gaan vullen ;). In de gallery heb ik een hoop kleine klusjes gedaan.
Na het werk heeft Melissa me een filmpje laten zien van een ongelovelijk goeie stuntman, zijn naam is Damian Walters (zoek hem op op Youtube!!!), het is onbeschrijvelijk wat die man kan. Hij heeft een erg goede beheersing van zijn lichaam.

Dag 60 ben ik begonnen door eerst richting de gallery te lopen, maar onderweg ergens de metro naar Harlem te pakken. Ik ben daar naar Casa Frela gegaan om twee tassen met kunst te halen voor Daria Dorosh, de rit duurde 45 minuten, dus ik was tegen half één pas in de gallery. Mijn werk in de gallery was niet zo heel boeiend deze dag, maar aan het einde van de dag was Kat weg en kwam Sheila Ross binnenlopen. De tentoonstellingen moesten weer afgebroken worden (kunstenaars zijn hier bij A.I.R. zelf verantwoordelijk voor, dat scheelt ze geld). Daarnaast kwam er een vrouw binnenlopen die geïnteresseerd is in het lidmaatschap van de gallery, we hebben haar alle benodigde informatie gegeven. We hebben echter ongeveer een uur met deze kunstenares staan praten, in het gesprek heeft ze me meerdere keren uitgenodigd om naar Minneapolis te komen, ze wilde zelfs een stage voor me gaan zoeken.
Na 18.00 uur is Sheila begonnen met haar werk en ik met dat van Daria (die heeft me betaald voor zowel dit klusje als dat van de ochtend). Jiyoon Koo was er ook om te deïnstalleren. We waren vrij snel klaar waardoor Sheila en ik samen een hapje konden gaan eten. Sheila is een zeer interessant persoon, ze is een Britse met verstopte feministische ideeën. De gesprekken met haar zijn heel serieus, maar grappig tegelijkertijd. Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat ik haar zag voor ik weer terug ga naar Nederland, maar ze heeft al met me afgesproken dat ik haar weer zie.

Zondag was deïnstallatiedag, ik ben naar de gallery gaan lopen zodat ik onderweg een nieuw geheugenkaartje kon halen voor mijn camera. Toen ik echter de winkel uitkwam ben ik waarschijnlijk de verkeerde kant op gegaan, even later was ik verdwaald. Gelukkig heb ik een goed gevoel voor richting en een kaart bij de hand, de metro was in de buurt. In de gallery aangekomen heb ik teksten van de muur af gehaald, gaatjes gedicht, muren wit geverfd (alles moest heel goed gebeuren omdat er later een subsidiecommissie langs zou komen) en geveegd en gedweild. Het lijken heel huishoudelijke klusjes maar zo'n deïnstallatie voelt heel vreemd, op de een of andere manier raak je tijdens de tentoonstelling gehecht aan de kunstwerken en het is bijna moeilijk om ze allemaal in te pakken en alle sporen uit te wissen. Maar goed, het is gebeurt.

Tegen vijf uur ben ik op de metro naar Manhattan gestapt om snel nog even naar een uitloper van de Dia: Beacon Art Foundation te gaan (sluit om 18.00 uur). De Earth Room bevindt zich in een normaal appartementencomplex, als je deze ruimte echter binnenstapt kan je niet ver lopen, de hele ruimte is gevuld met aarde, je mag er niet op lopen en er groeit niets in. Buiten is naar binnen gehaald, iets bekends werkt nu vervreemdend. De aarde schijnt dezelfde te zijn sinds 1977, het wordt eens per week omgeschoffeld en nat gemaakt. Het is een aparte sensatie als je daar staat, het lijkt net of de ruimte leeft. Toegang is gratis dus als je ooit nog eens in de buurt van Wooster Street bent....

's Maandags ben ik nieuwe film gaan halen voor mijn polaroid en daarna door naar de Tabla Rasa gallery, ik had de eigenaars ontmoet op de AAF en ze hadden gezegd dat ik eens langs moest komen. De gallery was gesloten, waardoor Audrey en haar man alle tijd voor me hadden, ze hebben me de gallery laten zien en het atelier (beiden zijn ook kunstenaar). We hebben bijna twee uur zitten praten, ze waren heel geïnteresseerd in mij en mijn carrière, ze hebben aangegeven dat ik mijn masterproject eventueel bij hun kan doen (met overleg natuurlijk)! Dus volgend jaar weer naar New York?! (Heeft iemand een baan voor me als ik terugkom, ik moet weer nodig gaan sparen!!!:P)

De volgende dag heb ik na het weerbericht ("Storm en regen voor de komende twee weken") besloten om een museum in te gaan, en wel het American Museum of Natural History, volgens velen de moeite waard. De films 'Night at the museum' zijn er opgenomen. Ik zelf vond een aantal onderwerpen erg interessant, maar ik hou niet zo van opgezette dieren enz. Echter de tegenstelling dood/leven vond ik wel heel mooi en het roept ook interessante ethische vragen bij je op (zoals: waarom hebben ze na zoveel jaar niets veranderd aan de manier van tentoonstellen? Hoe rechtvaardigen ze dit vertoon van bond?).
In de middag, het weer bleek het absolute tegenovergestelde van stormachtig te zijn, heb ik in Central Park nog een beetje gerelaxed. Tot Melissa me belde om te zeggen dat er een gave demonstratie was voor verandering van de verhuurderswetten voor huizen (sommige mensen komen ineens op straat te staan). Een groep mensen had kartonnen huizen gemaakt en was voor een gemeentehuis gaan kamperen. Melissa voelde zich tot deze mensen aangesproken omdat zij zelf ook het een en ander heeft meegemaakt en haar kunst vooral om dit onderwerp draait. Ik heb haar geholpen wat van haar huisjes mee te nemen en vervolgens de demonstratie te gebruiken om foto's te maken. We hebben ook een poosje meegedemonstreerd, de mensen vonden het heel goed dat ik deze kant van New York te zien kreeg en niet alleen de filmsterren en toeristen kant (ik voel me ook niet echt een toerist, tot mijn spijt moet ik bekennen dat ik ook nog maar weinig foto's maak van de stad, dat doe ik thuis ook niet).

Afgelopen woensdag was er eveneens geen sprake van storm, het weerbericht kwam nu ineens met een hittegolf op de proppen. Hoe dan ook, ik moest er netjes uit zien vanwege het subsidiecommitee. Ik heb aan de blog, flatfiles en verschillende prijslijsten gewerkt voor de nieuwe tentoonstellingen. We hebben nu werk van Susan Bee, Stephanie Bernheim, Louise McCagg & Senzeni Marasela (van wie op dit moment werk in het MoMA te vinden is).
Later op de dag kwam Daria binnen, om me te bedanken voor de twee klusjes heeft ze me één van haar kleine kunstwerkjes en een gesigneerde catalogus gegeven! Het kunstwerkje is een halsketting van schuim met een gezicht, Daria noemde het monstertjes, maar ze zei dat ik een goed monstertje had. Ik ben zojuist mijn kunstcollectie begonnen.

In de avond heb ik samen met Melissa gekookt en gegeten, het was heel gezellig en ik heb weer wat nieuwe dingen geleerd. Vervolgens hebben we naar American Idol zitten kijken, met optredens van o.a. Bono, Tom Jones, Lady Gaga en Beyoncé (ja, het kan nog gekker dan het zelfs in Nederland al was), het leek net of er een of andere grote prijsuitrijking was of een festival. En natuurlijk was deze dag ook de allerlaatste show van Oprah (wat je allemaal niet meekrijgt als je een paar maanden in Amerika bent!).

26 mei heb ik geprobeerd een nieuw ontwerp te maken voor de cv's op de kunstenaarspagina's op de A.I.R. website, echter wat ik wilde heb ik niet voor elkaar kunnen krijgen dus ik moet er nog een keer aan puzzelen.
Om 18.00 uur was de opening van de nieuwe shows, het werd heel druk en ik heb de hele avond wijn geschonken en foto's en filmpjes gemaakt. Het was ontzettend warm, dus er waren veel mensen die drinken wilden, het heeft een fooi van $39.61 opgeleverd (dat is veel gezien de $3 van vorige keer). Één van de curatoren van de Biënnale van het Whitney was aanwezig (belangrijk om een goeie indruk te maken), waardoor we gedwongen waren iets langer open te blijven.

Vandaag heb ik een hoop werk van kunstenaars bekeken om mensen te selecteren en te mailen voor onze open call Illegitimate and Herstorical, een tentoonstelling over alternatieve economiën in liefde, religie enz. Als je nog iemand weet die toepasselijk werk heeft, laat haar naar onze website gaan, het is internationaal toegankelijk.
Weer terug in Carroll Gardens bleek er iets aan de gang te zijn, vele wegen waren overgenomen door allerlei trailers en oldtimers, zelfs straatbordjes waren vervangen voor oudere versies. Wat bleek; gaan ze Men in Black III in deze buurt opnemen. Dat betekend dat Will Smith hier ook ergens rondhobbelt, misschien krijg ik nog een leuke race- of vechtscène te zien! Morgen is de laatste dag filmen dus ik ga zeker even kijken om te zien hoe ze dat doen. Voor de bewoners en zaakeigenaren is het wat minder prettig omdat veel wegen zijn afgesloten. We gaan het zien.

Intussen is het hier alweer half twee geweest, voor jullie alweer ochtend, maar ik moet nog even wat slaap gaan pakken voor ik weer aan een nieuwe dag begin. Dus ik wens jullie een fijne dag en succes met werk, examens (Cheryl) en ander schoolwerk.

Tot de volgende blog!