Film en foto

Jeetje, is het alweer twee weken geleden dat ik iets geschreven heb voor jullie?! Voor mijn gevoel is het recentelijk geweest. Dan maar weer een uitgebreid verhaal...

Ik begin bij 28 mei (daar lijk ik vorige keer te zijn opgehouden). Omdat Kat later zou komen heb ik de gallery geopend en alles opgestart, ik heb oproepen voor onze open call Illegitimate and Herstorical op verschillende websites geplaatst en ik heb nog een aantal andere dingen gedaan. om vier uur kwamen Louise McCagg en Senzeni Marasela binnen, Senzeni heeft een performance gedaan die bij hun tentoonstelling hoort. Helaas waren er niet veel bezoekers, maar dat gaf mij een kans het allemaal goed te filmen. Ik heb ook een mooie foto van haar gemaakt.
De rest van de dag heb ik me beziggehouden met de in steeds grotere getale binnenstromende postkaarten voor de jaarlijkse show Wish You Were Here, wat voor mij op dit moment best symbool staat voor hoe ik me voel. De kaarten moeten allemaal in het systeem komen te staan en dat is mijn taak, tenminste ik ben het meest in de gallery en hou me er dus veel mee bezig. Het is ontzettend leuk om al die enveloppen te openen en al die kleine kunstwerkjes te zien. Er zitten zeker hele mooie tussen, maar daar later meer over. Ik heb met Kat besproken dat het misschien wel een goed idee is om de kaarten ook via internet te verkopen, omdat ook mensen buiten New York kaarten inzenden en ik kan me voorstellen dat die mensen geïnteresseerd zijn in de tentoonstelling en de kaarten. Kat vond het een goed idee, dus we hebben afgesproken dat ik mooie kaarten zou onthouden om er een stuk of 20-30 op de website te zetten.

In de avond ben ik naar de Men in Black III set gelopen en heb ik tot ongeveer half elf naar het filmen staan kijken. Eigenlijk het enige stuk dat ik heb kunnen zien was een crash scène, waarvan de foto al op mijn blog staat. Als je in de film ooit die groene en witte auto's ziet, bedenk dan dat ik daar nog geen 50m. vandaan stond! Ze hebben dit moment eerst een paar keer geoefend zonder te botsen en op het laatst was de crash zo hard dat de witte auto piepend en krakend achteruit reed en eigenlijk niet zo heel ver meer kwam, wel zonde van die old timers.

De volgende dag stond ik op en wilde ik net de deur uitgaan toen Pompeï naar me toe kwam rennen en me beet, hij is bijna blind en waarschijnlijk deed ik iets onverwachts waarvan hij schrok, gelukkig was het niet heel pijnlijk, het was een klein blauw plekje en Pompeï en ik zijn nog steeds vriendjes.
Ik had de verantwoordelijkheid over de gallery, al was er nog wel een andere stagaire. Iemand was zo stom geweest om zes flessen witte wijn in de vriezer te stoppen en er niet uit te halen, de flessen zijn gebroken en door de inhoud vastgevroren. Ik heb de hele koelkast moeten ontdooien en voorzichtig het glas en de bevroren wijn eruit gehaald (wat een rotklus). 
Samen met Jordann heb ik de website van PS1 doorgezocht voor kunstenaars die mogelijk werk willen inzenden voor Illegitimate and Herstorical. Later op de dag kwam Annette Rusin binnen, een voormalig fellow van A.I.R., zij heeft met Jordann haar open call Privacy Please besproken. Aan het einde van de dag waren mijn ogen moe van al bekijken van kunst op de computer (in het echt is veel beter!). Terug Melissa's appartement heb ik mijn eigen postkaart gemaakt, hij is af, gesigneerd en netjes verwerkt in de gallery (de foto komt eraan).

30 mei was een maandag, ik hoefde dus niet naar de gallery, wat ik wel gedaan heb in de ochtend is Skypen met Marijke voor ik naar Manhattan ben gegaan. Ik had afgesproken om Jeanette May te helpen bij een photoshoot. In tegenstelling tot de berichten dat het zou gaan stormen, was het windstil en erg warm. Een nadeel voor ons, want het model mocht niet gaan zweten. Jeanette vertelde me van te voren wat mijn taak was, namelijk het model (de 24-jarige Gabi (kort voor Gabriël)) opmaken en zorgen dat zijn shirt er niet vreemd uit zag op de foto, maar vooral meekijken, een fotograaf heeft soms een extra paar ogen nodig om te zien of alles klopt. De foto was voor Jeanette's nieuwe serie Bachelor, waarbij ze vrijgezellen in hun "pads" fotografeert. Gabi's kamer was vrij klein dus we konden maar één lamp gebruiken. Nadat alles geïnstalleerd was hebben we eerst een aantal foto's genomen voor de juiste belichting en vervolgens zijn we echt aan de slag gegaan. Elke keer als Gabi van positie moest veranderen moest ik sommige, teveel aanwezige, kreukels uit zijn shirt strijken (ik moest me best even over iets heenzetten om een vreemd persoon zo aan te raken, ik ben heel professioneel gebleven). Ik denk dat we in totaal ruim twee uur bezig zijn geweest voor het ons te warm werd, we hebben snel opgeruimd en Jeanette heeft me mee uit lunchen genomen.
In de middag ben ik dan eindelijk nieuwe schoenen gaan kopen en het was uitverkoop! Daarna ben ik terug naar Sackett Street gegaan, waar ik Melissa's vriendin Mollie ontmoet heb, een zangeres. Een aardige vrouw, al praat ze heel veel.

Mijn tweede vrije dag in deze week ben ik mijn was gaan doen, om me daarna snel naar New York's beroemde bibliotheek te haasten om het lang uitgestelde onderzoek te doen voor mijn bachelorwerkstuk. Het was heerlijk koel in het gebouw en het is helemaal gratis om voor drie dagen een pas te krijgen en boeken in te kunnen kijken! Ik heb alle mogelijke aantekeningen gemaakt en ben vervolgens nog even door het gebouw gelopen, waarna ik buiten heerlijk in Bryant Park gezeten heb.

De dag erna heb ik in de gallery mails van kunstenaars over onze verschillende mogelijkheden beantwoordt en berichten op de blog en facebook gezet (ja, de meeste van de recentelijke berichten heb ik erop gezet!). Kat en ik zijn eerder dan gewoonlijk weggegaan, we zijn op studio visit gegaan - voor mij de eerste keer. Dat is iets dat in de kunstwereld heel gewoon is, een curator of gallery eigenaar gaat een kunstenaar in zijn werkomgeving bezoeken en kan dan vervolgens met een voorstel komen. Een curator kan bijvoorbeeld een plek in een tentoonstelling bieden en een gallery eigenaar (belangrijker voor de kunstenaar) kan de kunstenaar willen representeren met zijn bedrijf, wat inhoud dat alle zaken die met deze kunstenaar te maken hebben via de gallery verlopen. Kat heeft me meegenomen naar de Mary Welsh Sharp Foundation waar Gelah Penn een residentie heeft. Gelah heeft ons al haar werk laten zien en veel verteld en onze vragen beantwoordt. Ze maakt installaties die specifiek zijn voor een bepaalde ruimte, ze gebruikt vooral vislijnen en netten of gaas (zoek op google dan kan je er een voorstelling van maken). Ze heeft ons uitgenodigd voor een opening van een groepstentoonstelling, 16 juni.
Kat was daar voor haar nieuwe gallery Accola Griefen, maar ze heeft Gelah geen voorstel gedaan, ik wist precies waarom; want hoewel de installaties heel boeiend zijn om te zien, zijn ze moeilijk te verkopen, juist door hun afhankelijkheid van de ruimte. Wel gaat Kat kijken of het mogelijk is een plek te vinden waar Gelah een permanente installatie kan maken. Voor mij was het heel leerzaam eens zoiest mee te maken en Kat zei dat ik goeie vragen heb gesteld.
Op weg naar huis heb ik nog restjes gezien van de MIB III filmset. Ik heb samen met Melissa een bonenschotel gemaakt, maar tijdens het koken kreeg ik een vrij heftige paniekaanval. Melissa deed iets voor mij wonderbaarlijks; ze gaf me twee ijsblokjes in mijn handen en zowaar, het hielp! Ik ben maar vroeg mijn bed in gegaan om bij te komen, ik was waarschijnlijk gewoon heel erg moe.

Donderdag ben ik rustig naar de gallery gelopen, waar ik weer nieuwe kunstenaars heb aangeschreven voor de open call. Ondertussen hoopte zich een grote stapel postkaarten op, die ik op een gegeven moment maar verwerkt heb in het systeem, dat heeft me de rest van de dag bezig gehouden. Aan het einde van de middag heb ik samen met Jessica alles voorbereid voor de eerste donderdag van de maand opening. Zij is daarna weggegaan, ik ben gebleven, heb wijn geserveerd, geconverseerd en foto's gemaakt. Susan Bee was er ook en wat kan die verkopen zeg! Zij is tot nu toe de enige kunstenares van wie ik heb meegemaakt dat er meer dan één werk is verkocht (de teller staat op 8).

3 juni heb ik 's ochtends voor het werk in het parkje aan het water in Dumbo gezeten, even zitten lezen en van het uitzicht en de mensen genieten. Bij A.I.R. heb ik foldertjes geprint en gevouwen en met Kat over de layout van de blog gehad, Antia heeft de hele blog opnieuw ontworpen, maar er zijn nog wat dingen die niet goed werken of anders moeten. En je raad het natuurlijk al, ik heb nog meer postkaarten gedaan.
Ik had nog tijd over dus heb ik naar de 'past exhibits' pagina van de website gekijken, Sheila is - naast kunstenaar - vormgever en zij zei dat het menselijk oog naar rechts neigt dus als je wilt dat mensen tekst lezen, moet je de afbeeldingen links zetten. Op de A.I.R. website was het eerst een beetje willekeurig, maar ik heb alles netjes hetzelfde format gegeven.

Na het werk in de gallery ben ik naar Manhattan gegaan, naar Barbara Siegel's huis (ook een lid). Ze had alle leden en stagaires uitgenodigd ter ere van Kat's afscheid. Iedereen had een gerecht meegenomen (dat is heel normaal hier op feestjes) en we hebben heerlijk gegeten. Tussen het hoofdgerecht en desert kon je voelen hoe hecht deze mensen met elkaar zijn, bijna iedereen wilde een korte speech houden voor Kat en als cadeau hebben ze haar een doos met kleine kunstwerkjes van hun allemaal gegeven. Het voelde als een familie, ook voor mij, ik heb met meerdere al bekende en onbekende leden gepraat, evenals andere stagaires en fellows en ze zijn allemaal zo hartelijk. Deze vrouwen hebben voor het bestaan van de gallery gevochten (met af en toe een beetje hulp van echtgenoten) en die  spirit is er nog steeds. Ze willen elkaar oprecht verder helpen in het leven en dat doen ze, voor mij ook. Kat was overweldigd door alles en heeft iedereen geknuffeld.

Ik heb nog even in Barbara Siegel's studio kunnen gluren, ze heeft een grote ruimte in haar eveneens grote huis. 
Rond half elf gingen de meeste naar huis, ik ben met Jessica meegegaan, zij zou haar vrienden ergens ontmoeten maar die waren laat. Ik heb haar daar niet alleen achtergelaten (ze is een stukje jonger dan ik) en toen haar vrienden er waren ben ik naar de metro gelopen (ik moet mijn lichaam niet te veel op de proef stellen, ik merk dat ik toch heel snel moe ben van alles wat ik meemaak). Ik kwam nog iemand tegen die vroeg waarom ik in 's hemelsnaam een kikker aan mijn tas heb hangen; ik heb hem verteld dat het zorgt dat mensen tegen me praten, hij moest lachen en vond het opeens 'cool'.

De volgende dag had ik weer de verantwoordelijkheid over de gallery (deze gallery kan werkelijkwaar niet bestaan zonder de stagaires, ze hebben maar twee betaalde krachten), Jessica zou ook komen, maar die was waarschijnlijk pas laat naar huis gegaan de vorige nacht. Sheila Ross belde dat ze helaas niet meer langs de gallery kon komen om afscheid te nemen, ze wilde me haar enige catalogus geven! Het is een hele mooie uitgave met een kwaliteit foto's die vergelijkbaar is met het echte werk (en voor dit formaat foto's vraagt ze ongeveer $300 per stuk!). Er zijn andere mensen die interesse hebben in het boekje, dat doet echter niets af aan het feit dat ik de trotse bezitter ben van haar eerste exemplaar! We hebben gelijk een afspraak gemaakt om elkaar weer te ontmoeten in de toekomst, want zo'n gift kan natuurlijk niet zonder signatuur.
Ik heb de dag weer besteed aan het verbeteren van de website e-mails beantwoorden en mensen in de gallery helpen. Ik heb Jessica de postkaarten laten doen (Kat had niet gezegd wat we konden doen dus we moesten het zelf maar een beetje uitvogelen, ik heb nog wel een paar projecten achter de hand, maar Jessica blijkbaar niet). Het was de deadline voor de postcardshow, dus er kwamen vrij veel kunstenaars binnen met hun kaarten.

Om 18.00 uur hebben Jessica en ik afgesloten en afgesproken waar we elkaar de maandag zouden ontmoeten, daarna zijn we naar huis gegaan.

Zondag ben ik naar Penn Station gegaan om de trein naar New Brunswick (New Jersey, mijn derde staat) te nemen. Ik ben naar Rutgers University gegaan, voor het Institute for Women and Arts, waar het Feminist Fete plaatsvond. Het was een tentoonstelling en een feestje ter ere van het vijfjarig bestaan van het instituut, voor deze gelegenheid hadden ze de Guerilla Girls uitgenodigd. de Guerilla Girls zijn begonnen in de jaren '70 en '80 om de gemeenschap op de hoogte te brengen dat kunstgeschiedenis wat mist, namelijk de vrouwen. Ze confronteren mensen op een leuke manier met deze feiten, wie van jullie kan (zonder de vrouwen in mijn blog en zonder internet) vijf vrouwelijke kunstenaars noemen? De Guerilla Girls hebben onderzoek gedaan naar hoeveel vrouwen in musea solotentoonstellingen hebben gehad, hoeveel critici over vrouwen schrijven enz., het resultaat hebben ze in uitdagende posters vormgegeven. Het meest besproken over deze groep is echter waarschijnlijk hun identiteit, de leden dragen allemaal namen van overleden vrouwelijke kunstenaars en bedekken hun gezicht met gorilla maskers, in New York kan ze dus je buurvrouw zijn zonder dat je het weet. Je kan je dan ook niet aanmelden om mee te doen, je wordt gevraagd nadat je jezelf bewezen hebt in de kunstwereld.

Wat ze op deze feestelijke opening hebben gedaan is performance, ze vertelden ons op een grappige manier hoe we de situatie kunnen verbeteren (vooral "wees niet bang het woord feminist te gebruiken"). Ik heb de kans gekregen weer wat te netwerken, zo heb ik Ferris Olin (kunsthistorica en oprichter IWA), Judith Brodsky (oprichter IWA), natuurlijk de Guerilla Girls en Audrey Flack (beroemde kunstenares, doet vooral fotorealistische werken) ontmoet.

De dag erna kon ik uitslapen en ben ik naar Manhattan gegaan, waar ik om 12.00 uur met Jessica had afgesproken. Ze heeft me mee shoppen genomen, zei dat je dat ook een keer ervaren moet hebben in New York. Ik ben voor de eerste keer in Macy's geweest, wat is dat enorm zeg, het is net zoiets als de Bijenkorf maar tien keer zo groot. Echter voor mij werkt zoiets niet, ik keek nauwelijks meer naar de individuele producten, ik heb dan ook maar één blouse gekocht (bespaart weer geld). Het was wel heel leuk om even iets met iemand samen te doen, de laatste weken moest ik mijzelf veel alleen vermaken en hoewel dat best lukt, is het toch fijn om af en toe met iemand rond te hangen. Om vijf uur moest Jessica weg en ben ik naar Carroll Gardens teruggegaan, waar ik nog een poosje in een parkje heb gelezen. Later op de avond vroeg Melissa mijn mening over een aantal van haar foto's, ze ging meedoen aan een wedstrijd waar ze al eerder iets gewonnen had. Ze maakt hele mooie foto's, is erg goed met de belichting en ze heeft me daar wat adviezen over gegeven. Terwijl zij de foto's ging wegbrengen, heb ik Pompeï uitgelaten, dat ging verbazingwekkend makkelijk nu Melissa er niet was (als Melissa thuis is wil hij niet met me meekomen, na 13 jaar samen is de band heel sterk).

Dinsdag ben ik eerst naar de gallery gegaan om tickets te printen voor de bezigheden van de rest van mijn dag, daarna ben ik met de metro helemaal naar het puntje onderin Manhattan gegaan, Battery Park. Ik was een uur te vroeg, dus heerlijk aan het water zitten lezen. Na een poosje ben ik in de rij gaan staan, die voor de reserveringen vrij kort was, ik kon dus snel doorlopen. Ik moest door beveiligingspoortjes heen, mijn tas door de scanner, dat heeft mijn polaroids veranderd :(. Nog even in de rij wachten en daarna konden we de ferry op, ik had een mooi plekje op de voorsteven, in de schaduw, een goed uitzicht. De boot bracht ons (ja, daar komt het dan) bij Liberty Island, waar ik natuurlijk even uitgestapt ben om over het eiland te wandelen en een welbekende dame te fotograferen, samen met mijn voor jullie welbekende vriend York (ook deze foto komt eraan). Misschien een uur later heb ik de ferry naar Ellis Island genomen (als je alleen bent kan je zeer makkelijk door lange rijen heen werken zonder al te veel op te vallen). Ellis Island is waar alle immigranten vroeger aankwamen, ze werden daar onderzocht en wanneer goed bevonden mochten ze door naar Manhattan, als je niet goed bevonden werd, zat je of een poosje vast of werd je meteen teruggestuurd (afhankelijk van de reden). 
Nu is er een museum waar foto's en verhalen worden gedeeld, al wordt het verhaal volgens mij iets te rooskleurig afgeschilderd, maar ja dat doen ze overal. 
In de avond heb ik een hele tijd met Melissa zitten praten voor ik met een vervelende hoofdpijn naar bed ben gegaan.

Mijn eerste werkdag van de week, het was boven de 35 graden, ben ik gaan lopen naar de gallery. Er bleken in de afgelopen dagen meer dan 100 kaarten te zijn gekomen, ik ben maar meteen begonnen met het verwerken en even later is Amanda me komen helpen. Sommige kunstwerkjes zijn in de post opgewarmd waardoor de verf plakkerig werd en de ze beschadigd raakten, we hebben de kunstenaars op de hoogte gesteld, al was het meeste nauwelijks zichtbaar.
Aan het einde van de middag ben ik naar de studio van Christina Stuart gegaan om haar bijdrage voor Wish You Were Here te halen. Elk jaar worden twee kunstenaars gevraagd een bijzonder stuk te maken dat in een stille veiling verkocht wordt, Stuart is dit jaar één van de twee, Judith Bernstein de andere.

Ik heb de kaart naar de gallery gebracht en ben ergens een hapje gaan eten, gratis, de serveerster was me vergeten en heeft daardoor niets in rekening gebracht (niet verkeerd toch?! Voor mij dan). Na deze onverwachts goedkope maaltijd ben ik naar een kleine bioscoop gegaan voor de !Women Arts Revolution film, een documentaire over het gevecht van vrouwen in de kunstwereld, A.I.R. Gallery's geschiedenis speelde hier ook een rol in. Het heeft me zeker weer wat geleerd.
Toen ik terugkwam bleek ik twee huisgenoten meer te hebben, Reinhold, een Oostenrijkse jongen die een weekje blijft en Penny, een van de honden die Melissa dagelijks uitlaat.

9 juni was het te warm om te lopen naar de gallery, gelukkig heeft de metro airconditioning. Jessica en ik hebben de laatste stapel postkaarten verwerkt en vervolgens hebben we kaarten uitgezocht om op internet te zetten. Jeanette kwam binnen en die heeft de kaarten allemaal gefotografeerd, waar ik bij geholpen heb. Ze hebben mij gevraagd de webpagina waar ze moeten komen te maken. Ik had echter nog een uur, dus te weinig tijd daarvoor. In plaats daarvan heb ik geblogd, waardoor ik erachter ben gekomen dat Erica Varlese - Antia en ik hebben een poosje geleden foto's van de AAF naar haar gestuurd op Kat's verzoek - één van mijn foto's heeft gebruikt voor haar artikel en niet zo klein ook! Ik heb de link voor jullie aan de zijkant gezet, als je op de foto staat, verschijnt mijn naam.

Op weg naar huis kwam ik vast te zitten met de metro, het duurde niet heel lang, maar toen ik weer boven de grond kwam begon het te gieten en onweren (en ik loop daar in mijn witte zomerjurkje). Snel naar binnen maar.

De volgende dag, 10 juni, kon ik natuurlijk niet beginnen zonder eerst mijn moeder te feliciteren vanwege haar 50ste verjaardag. 
Bij A.I.R. heb ik aan de blog en facebook berichten gewerkt en heb ik de recente pers pagina van de website bijgewerkt. Even later werd ik gebeld door de assistent van Yoko Ono(!), of ze nog een bijdrage kan leveren voor de postcardshow nu de deadline verstreken is. Gelukkig wist ik dat we eigenlijk tot 22 juni nog kaarten in ontvangst nemen, dus ik kon opgelucht antwoorden dat dat zeer zeker mogelijk is. Komende week komt er dus een kaart van Yoko Ono binnen, geweldig toch, dat zorgt voor wat meer aandacht voor A.I.R..
Omdat Jessica en ik vergeten waren de gegevens van de gefotografeerde kaarten op te schrijven, heb ik alle kaarten weer opgezocht en de informatie opgeschreven. Ik heb aan de opkomende tentoonstellingen pagina gewerkt en de pagina voor de postkaarten gemaakt. Daarnaast heb ik het met Kat nog even gehad over haar functie binnen de gallery, aangezien deze gerund wordt door de leden, ik wilde weten wat haar relatie tot hen is. Ze heeft me verteld dat ze vooral suggesties maakt een doordat zij een andere achtergrond heeft dan kunstenaar, maar wel begrijpt wat de leden willen werkt dit heel goed.
Kat zei ook dat ze een aanbevelingsbrief voor me gaat maken en me in de toekomst aan andere stages enz. kan helpen, geweldig toch!

Terug op Sackett Street heb ik kaarten gemaakt voor Kat en Simone, voor als ik wegga, twee kleine kunstwerkjes. Ook heb ik een berichtje aan Melissa geschreven, de reden dat ik dat nu al gedaan heb is omdat ik het komende week best nog druk heb en ik wilde wel iets voor ze doen. Daarna heb ik tot een uur of één met Melissa zitten praten, die moest even wat kwijt en ik heb geluisterd.

De volgende morgen kon Melissa niet geloven wat ze me allemaal verteld had, blijkbaar had ze gewoon die behoefte. Ik ben blij dat we het zo goed kunnen vinden dat ze me vertrouwt. Mama's feestje was begonnen in Nederland en ik vond het heel vervelend dat ik daar niet kon zijn op dat moment. Ik heb echter wel de kans gekregen om twee uur! met alle aanwezigen te Skypen, toch nog een beetje feest voor mij. En dank jullie allemaal voor jullie geweldige bijdragen aan dit feest!!! Ik vind het hartverwarmend om te zien wat mijn moeder betekend voor anderen.

Tegen twee uur was ik in de gallery, waar even niet zoveel te doen was, er waren alleen vier kaarten om te verwerken. Om half vier kwam Susan Bee met haar man Charles Bernstein en hebben we alles klaargezet voor zijn boeklezing. Er kwam een verkoper om de boeken en t-shirts te verkopen en even later kwam er publiek. Ik heb wijn geschonken en foto's gemaakt. Toen Charles begon met zijn lezing heb ik eerst nog foto's gemaakt, maar op een gegeven moment hield ik op om te luisteren, het was ontzettend goed, grappig maar gecompliceerd. Na afloop heb ik met zijn vertaler (Russisch) gesproken, deze man is geïnteresseerd in mijn gedichten en gaat mogelijk mijn kaart kopen! 
Susan heeft me een van Charles' boeken gegeven en hij heeft het voor me gesigneerd, ook heeft hij mijn kaart gezien en hij vond hem erg mooi.
Susan heeft tijdens deze bijeenkomst twee schilderijen verkocht én een van de belangrijkste critici op bezoek gehad (we hebben hem op de foto met een t-shirt!).

In het appartement heb ik een hele tijd met Melissa en één van haar vrienden Ralph gepraat, ik had hem al eerder ontmoet.

Vandaag ben ik naar Red Hook gegaan, waar ik een uur op een aantal kunstenaars heb gewacht, ik heb ze geholpen panelen voor een muurstuk te verhuizen. In de middag heb ik nog even in de gallery gewerkt, aan de postkaarten pagina op de website. De bedoeling is dat mensen straks ook via internet de kaarten kunnen kopen, dus als je nog een betaalbaar kunstwerkje zoekt, ik zou zeker gaan kijken! Je steunt er ook de gallery mee.

Ik ben nu door mijn tweede dagboek heen en ben maar in mijn notitieboekje verder gegaan en ook dit verhaal is alweer erg lang, dus ik denk dat ik er maar een eind aan ga breien. Ik was van plan vanavond de foto's te doen, maar het is inmiddels al kwart over één. Ik probeer het zo snel mogelijk te doen.

Nog zes dagen en dan kom ik weer terug naar Nederland, wat is het snel gegaan, maar ik mis jullie en wil jullie weer zien. Aan de andere kant wil ik ook hier blijven. Wish You Were Here!