Bloesem, Boeken, Beacon en Beurs

Wow, de drukste week tot nu toe is achter de rug en wat een week was het!

30 april ben ik met Antia naar de botanische tuin in Brooklyn gegaan voor de Sakura Matsuri - oftewel het kersenbloesem festival - het was al vrij druk toen we aankwamen, maar natuurlijk had ik eraan gedacht om van te voren kaartjes te halen. Dit festival is een groot iets in Japan, het symboliseert de overgang van de winter naar de lente, maar het is meer dan dat; als de bloesembomen niet bloeien weten de Japanners dat er iets heel erg mis is. Dit jaar was het maar de vraag of de bloesem in het rampgebied in Japan zou gaan bloeien vanwege eventuele gifstoffen. Op het moment dat er bloemen verschenen in de bomen, was de bevolking enorm blij, het maakte hen sterker. De mensen dachten namelijk dat als deze gevoelige bomen al die rampen konden overleven, de wereld ondanks alles iets moois te schenken, zij  voor henzelf ook die kracht konden vinden. Het gaf mensen de spirit om door te gaan, zelfs als ze hun familie verloren hadden. Ik vond dit een hele mooie gedachte en die wilde ik even met jullie delen voor ik weer verder ga met mijn verhaal.

Het weer was niet heel slecht, maar nog wel wat fris, gelukkig voor ons werd het later op de dag warmer. In de tuinen was ontzettend veel te doen, dus Antia en ik hebben van te voren uitgedacht wat we per se wilden zien. We zijn bij een Bloemenhoedendans geweest, er waren veel kleine kinderen die hieraan meededen en het was heel leuk om naar te kijken. Het beste van de dag was de traditionele Japanse dans, vrouwen in kimono die verschillende symbolische dansen lieten zien. Het was allemaal erg mooi om te zien.
Verder waren er dingen als Vintage Kimono (wij dachten iets van een modeshow of in ieder geval een soort show), het bleek een verkoop te zijn van stoffen. Wel was er een zeer kleine fototentoonstelling met als onderwerp het samenbrengen van jong en oud Japan. De nieuwe generatie jongeren in Japan houden zich nauwelijks meer bezig met de oude tradities, wel doen ze een hoop aan hun uiterlijk. Er liepen dan ook veel verklede mensen rond op het festival, het was soms net alsof je in een anime rond liep.
We hebben een verhaal geschreven op een oud theezakje (waarschijnlijk gebruikt) en zo bijgedragen aan een kunstinstallatie. Aan het einde van de dag zijn we naar moderne Japanse dansen gaan kijken, dat was ook erg leuk om te zien, zij het wel een beetje amateuristisch. De tuinen zelf waren ontzettend mooi, de bloesem zeker.

De volgende dag was het voor mij lastig om naar mijn werk te gaan, Front Street werd bezet door de Five Borough Bycicle Race, ik heb er heel snel tussendoor moeten lopen, maar ik heb het overleeft! (Ja ik weet het, overdrijven is ook een vak, want eigenlijk was er een moment dat de fietsers halt moesten houden zodat de mensen over konden steken).
In de gallery heb ik me vooral bezig gehouden met de laatste voorbereidingen voor de Affordable Art Fair, informatie verzamelen, kunstwerken gelabeled, jeweetwel, het gebruikelijke werk.
Interessanter is echter wat er aan het eind van de middag plaats heeft gevonden, namelijk een workshop boekmaken. Volgens mij heb ik al eens uitgelegd dat onze fellows een publieke event moeten organiseren, deze workshop was door huidige fellow Jiyoon Koo geregeld. Antia en ik hebben meegedaan en foto's gemaakt. Het was echt heel leuk om te doen, we hebben geleerd over verschillende manieren om een boek te binden en de materialen. Als ik weer thuis ben laat ik jullie mijn twee boeken zien. De titel van de workshop was Boring Stories omdat we allemaal vijf zinnen moesten schrijven over een traumatische ervaring, waarvan we in het boek vervolgens de climax weg moesten laten. Op die manier lijkt het in eerste instantie saai, maar wordt het eigenlijk ook weer heel interessant.

Maandag ben ik vroeg opgestaan en richting Manhattan gegaan, ik had met Antia afgesproken bij Bryant Park. Samen zijn we met de trein naar Beacon gegaan. Ik voelde me echter niet echt lekker deze ochtend, waarschijnlijk een hoop spanning die los kwam in een lichte paniekaanval. Op dit moeilijke moment mistte ik jullie allemaal heel erg en begreep ik even niet meer wat ik zover van huis deed. Antia was gelukkig een geweldige steun voor me, ze vertelde me dat het helemaal niet gek is om af en toe dat soort gedachten te hebben (zij heeft dit soort reizen al veel vaker gemaakt). In de trein heb ik wat geslapen waarna ik me weer wat beter voelde, de rest van de dag heb ik er geen last meer van gehad. 
We waren naar Beacon gekomen vanwege de Dia: Beacon Art Foundation, een oude fabriekshal die nu gebruikt wordt als thuis voor een geweldige kunstcollectie (heeft iets weg van de DePont stichting in Tilburg). Namen die hier te vinden zijn; Andy Warhol, Sol LeWitt, Bruce Nauman, Gerhard Richter, Donald Judd enz. De kunst heeft hier de ruimte om goed tot zijn recht te komen, het was echt genieten. Ik voelde me hier enorm geïnspireerd voor foto's (mocht helaas niet binnen). Na deze geweldige ruimte hebben Antia en ik nog even door Beacon gelopen en aan het water gezeten, voor we de trein terug naar Manhattan hebben genomen. De treinreis was ontzettend mooi, water, heuvels, bomen en oude ruïnes.

De volgende ochtend had ik plots een enorme huilbui (heb ik wel vaker als ik een paniekaanval heb gehad en het kan er maar weer uit zijn), hierdoor kwam ik te laat in de gallery en bleek de kunst al op weg naar de Affordable Art Fair (in het vervolg AAF). Gelukkig waren Ann Pachner en Sigrid Burton nog wel in de gallery, ik heb een hele tijd met hen gepraat en veel over hun kunst geleerd. Ann had in de gaten dat ik me niet helemaal ok voelde en ze heeft me heel erg geholpen met tips enz. Door mijn gesprek met haar ben ik haar werk meer gaan waarderen, ik weet nu waar het vandaan komt, wat erachter zit. 
Rond twaalf uur ben ik me gaan melden bij de beurs, waar ik na het vragenvuur van een bezorgde Kat, meteen aan de slag kon. Ik heb Kat verzekerd dat ik weer in orde was en dat ik graag wilde helpen, dus ik mocht meteen kunst naar boven (11de verdieping) brengen. Vervolgens heb ik met Kit de kunst aan de muren van onze stant gehangen. En meer konden we niet doen.

Woensdag heb ik in de gallery gewerkt, waar niet zoveel boeiends te doen was, wat kleine klusjes. Aan het einde van de middag kwam Antia en zijn we samen naar de Private Preview van de AAF gegaan. Dat was een belangrijke avond, want er liepen veel verzamelaars rond. Wij hebben ons daartussen begeven en gekeken wat er allemaal te koop was, het resultaat vonden we een beetje teleurstellend. Het punt is dat de meeste gallery's geen hoogstaande kunst meenemen naar deze beurs, decoratief werk voor mensen die hun huis met één werk willen opleuken wordt hier meer verkocht. Er was dus veel hetzelfde soort kunst te zien, behalve in het Women x Arts gedeelte, daar werd alleen kunst van vrouwen getoond en was veel creatief werk te vinden (het was dan ook door A.I.R. georganiseerd, geen commerciële gallery). Ik heb welgeteld één kunstwerk gezien waar ik weg van ben, dat was gemaakt door de eigenaresse van Tabla Rasa Gallery, ik heb even met haar staan praten en heb zowaar bijna een baan aangeboden gekregen! Natuurlijk ga ik nu een keer langs de gallery!
Op een gegeven moment zijn Antia en ik weggegaan om te eten in een heel leuk veganistisch restaurantje ergens in de Upper West Side.

Ok, nu moet ik even mijn nieuwe dagboek erbij pakken, die andere is inmiddels vol.

Goed, donderdagochtend ben ik met Antia ergens gaan ontbijten, heerlijke verse musli en fruit. Daarna zijn we doorgelopen naar A.I.R., waar ik vooral aan de website heb gewerkt en aan mijn recensie. Ook heb ik een poosje met Ann Pachner en Simone zitten praten, wat erg gezellig was. Tegen vijf uur hebben we spullen klaar gezet voor de tweede opening van onze huidige shows. Ik ben om zes uur weggegaan, heb nog even met Tom gebeld, ik had al een poosje niet meer met hen gesproken sinds ik de paasdagen bij ze heb doorgebracht. 
Zonder te eten (wat erg dom was, omdat ik de rest van de avond de kans niet meer kreeg) ben ik naar Manhattan gegaan voor de opening van About Face, een tentoonstelling in elkaar gezet door No Longer Empty, zij doen namelijk mee aan de Festival of Ideas van het New Museum en dit was daar een deel van. Ze hadden allemaal gave video installaties, waardoor de ruimte erg donker moest zijn. Helaas hadden de meeste mensen ook nog eens donkere kleding aan, wat het voor ons fotografen heel moeilijk maakte om goede foto's te maken. Ik heb maar geprobeerd gebruik te maken van het licht van de video installaties en ik ben er nog redelijk vanaf gekomen (Vanwege het formaat van de foto's kon ik ze niet in de blog zetten, maar zodra ik weet waar ze terecht zijn gekomen laat ik het weten).

De dag erna verliep ongeveer hetzelfde, al ben ik na mijn werk in de gallery eerst naar de AAF gegaan om Jeanette May en Ferris Olin (een belangrijke kunsthistorica, criticus, docent enz.) te horen praten. Ik ben weer zonder diner naar een No Longer Empty opening gegaan, gelukkig gingen we hierna met zijn allen ergens wat drinken.

Zaterdag heb ik helaas afscheid moeten nemen van mijn vriendin Antia, maar niet voor we samen van een luxe ontbijtje hebben genoten in de Dumbo General Store. Ze is ook nog even meegeweest om de gallery te openen en wat werk te doen (zoals jullie misschien nog wel weten had ik deze zaterdag de verantwoordelijkheid over de gallery). Tegen het begin van de middag heb ik Antia naar de metro gebracht, waar we hebben afgesproken dat we elkaar zeker weer gaan zien, ze komt misschien dit jaar al naar Nederland!
Ik moest hierna gewoon weer aan het werk, ik heb de kans gekregen wat te photoshoppen aan mijn foto's en ik ben op zoek gegaan naar een plek om mijn recensie te posten. De middag heb ik doorgebracht in het gezelschap van Jeanette May en Sheila Ross, twee fotografen van de huidige tentoonstelling. Alledrie hadden we echter veel werk te doen, geen tijd voor praatjes.

's Avonds ben ik naar de opening van I am not a good enough feminist geweest, een tentoonstelling door een groep pas afgestudeerden, gesteund door No Longer Empty. Grappig was dat twee A.I.R. leden ook meededen aan deze tentoonstelling. Samen met de andere leden van No Longer Empty ben ik niet heel lang gebleven, één van ons zou gaan praten tijdens de Pacha Kucha (een avond waar je een idee kan presenteren en vervolgens mensen kan ontmoeten die je kunnen helpen dit waar te maken), dus daar ben ik samen met Lauryn (een fotografe) heen gegaan. De presentatie ging heel goed en dat hebben we gevierd met een diner, getracteerd door Manon (directrice).

De laatste dag van de week heb ik doorgebracht op de AAF, ik heb niet bij de A.I.R. booth gestaan, maar bij de Recent Graduates, samen met Sam Vernon (curator van deze event en A.I.R. fellow). Het gaf me de kans haar vragen te stellen over haar kunst en over hoe zij het lidmaatschap van A.I.R. ervaart. Ze vertelde me dat het haar de mogelijkheid had gegeven meer mensen te ontmoeten en een aantal bijzondere projecten te doen, o.a. deze beurs. Ik heb geholpen met de verkoop van één kunstwerk (helaas geen provisie gekregen omdat dit geen gallery stuk was, maar goed het gaat om de ervaring).
Om vijf uur sloot de beurs en begon er een stormloop van mensen die zo snel mogelijk kunstwerken in gingen pakken en hun hele hebben en houwen het gebouw uit probeerden te krijgen, er waren maar twee liften die groot genoeg waren voor de dozen met kunst. Wij hebben het voor elkaar gekregen om half acht het gebouw uit te zijn en om negen uur alles terug te hebben in de gallery. Tussendoor heb ik nog met Jeanette en Jessica wat gegeten (gratis voedsel dat de beurs aan het einde van de dag weggaf).

Ik was erg blij bijtijds thuis te zijn omdat ik de volgende morgen om 08:00 uur weer terug op de beurs moest zijn. 's Nachts moest ik naar het toilet en toen ik terug mijn kamer in kwam zag ik dat Pompeï (Melissa's hondje) er met mijn sokken vandoor was gegaan, dus ik heb met mijn slaapdronken kop midden in de nacht naar mijn sokken lopen zoeken, wat een maf hondje!
Op de beurs heb ik geholpen met het opruimen van een installatie van Nancy Cohen, het was een soort microben idee of misschien ruimtedingetjes, ik weet het niet zo goed. Ik mocht alle spijkers en schroeven uit een ruim 20 meter lange muur halen (en er waren er veel). En heel voorzichtig moesten we alles weer inpakken. Ook heb ik nog een vergeten kunstwerk gered van de ondergang, het toeval wilde dat er nog een stuk van Daria Dorosh aan de muur hing. Omdat zij een A.I.R. lid was mocht ik het meenemen naar de gallery, iedereen was heel blij dat het terecht was.

In de middag had ik veel tijd over en die heb ik doorgebracht in gesprek met mijn moeder en broertje, heel fijn om weer eens goed bekende stemmen te horen en gezichten te zien! Verder heb ik geprobeerd een beetje te ontspannen.

Echte ontspanning kwam dinsdag pas, toen heb ik de hele dag in Central Park doorgebracht. Ik ben eerst naar de dierentuin geweest, al viel er op deze warme dag niet zo heel veel te zien, en vervolgens naar de Bethesda fontein. Onderweg werd ik eerst staande gehouden door een groep breakdancers die een heel gave performance deden en vervolgens door een trio dat ontzettend goeie muziek produceerde. Deze laatste hadden een heel mooie locatie gekozen en hun muziek was prachtig. Het was een combinatie van gitaar, viool en cello dat samen met de omgeving een harmonisch geheel vormde. Helaas hielden ze vrij snel op met spelen.
Ik kwam nog ergens in het park een vrouw tegen die vogels fotografeerde, ze heeft me laten zien hoe je een bepaald soort vogel kan spotten in de bosjes en me geleerd hoe je foto's moet nemen. Ik heb mezelf aan haar voorgesteld en vervolgens haar naam en website gekregen. Het was wel leuk zo'n toevallige ontmoeting die uitmondt in een privéles.

Als laatste ben ik naar Strawberry Fields gegaan, waar als eerbetoon aan John Lennon door zijn vrouw het woord Imagine in een cirkel in het asfalt is verwerkt. Iemand had bij wijze van herdenking aardbeien in de vorm van het vredesteken om het woord heen gelegd en anderen legden er bloemen bij (foto's komen nog). Ik heb er een poosje gezeten, zitten kijken naar de reacties van voorbijgangers op dit tafereeltje.
Tegen etenstijd ben ik langzamerhand teruggegaan naar het appartement. Waar ik tijdens de zonsondergang met Melissa op het dak heb gestaan, er is daar een mooi uitzicht over Brooklyn en een beetje Manhattan.

Gister begon mijn nieuwe werkweek weer, ik heb samen met Amanda alles wat mee is geweest naar de AAF opgeruimd, de opnieuw ingepakte kunstwerken goed gelabeld (dan zijn ze vindbaar) en mensen toegevoegd aan de mailinglijst. In de avond was de derde opening (deze was ter ere van het New York Photo Festival), wij hoopten natuurlijk een beetje meer publiciteit te krijgen en meer vrouwen als onderdeel van het festival. Gelukkig was de opening tot 19.00 uur, niet al te laat dus, zodat ik daarna met Jeanette en Sheila uit eten kon gaan. Hoe vaak maak je dat mee? Uit eten met twee geweldige fotografen. Sheila is een beetje een moederlijk typje, die me constant allerlei tips geeft, maar ondertussen is ze ook een fervent feministe al laat ze die kant niet altijd zien. Jeanette daarentegen maakt wel duidelijk dat ze een actieve feministe heeft, dat moet ook wel aangezien fotografie nog altijd een door mannen gedomineerd vakgebied is. Er zijn misschien veel vrouwelijke fotografen, maar in grote organisaties (o.a. het NY Photo Festival) worden nauwelijks vrouwen betrokken. En het is daarom ook dat foto's ons vooral een mannelijke kijk op dingen geven, zelfs vrouwen houden zich daarmee bezig omdat ze anders helemaal nergens komen met hun fotografie. Onze opening liet dat heel goed zien, er was weinig interesse voor een vrouwelijke visie.

Over vandaag heb ik niet zoveel te zeggen, behalve dat mijn recensie na uitgebreid nagekeken te zijn door Kat en Jeanette, nu eindelijk klaar is. Nu moet ik hem nog gepost zien te krijgen. Verder heb ik alle artikelen over de AAF doorgelezen om te kijken of ze iets schreven over het Women x Arts gedeelte en specifiek over onze gallery natuurlijk!

Zo dat is weer een hele lap tekst voor jullie om door te lezen. Ik hoop dat ik jullie zo langzamerhand niet begin te vervelen met mijn verhalen, ik vind het in ieder geval erg leuk om jullie reacties te lezen.

Ohw ja, Angelina en Rene: gefeliciteerd met jullie dochtertje!!! Geniet maar lekker van deze kleine en haar broertje natuurlijk.

Tot snel!