Het einde in zicht

Ik kan me zo voostellen dat jullie nu denken: "Wat wil ze nu weer?!", maar het is mijn laatste dag, ik hoef niet meer te werken en zit dus feitelijk te wachten op mijn vlucht. Ik dacht dat het misschien leuk was mijn laatste ervaringen hier in New York op te schrijven.

Afgelopen maandag was ik uitgenodigd in de studio van Annette Rusin en Mark Bischel, Annette was een fellow van A.I.R. en Kat wist dat zij het leuk zou vinden als ik naar haar studio zou komen, Mark is haar verloofde. Annette heeft me veel verteld over wat zij doet, ze is geïnteresseerd in wat ze "grooming" noemt, dus de neiging van mensen om constant dingen aan te willen passen (mooier maken). Haar interesse loopt van dingen als ontharing tot grootschalige bouwprojecten, mens versus natuur. Ze heeft een show bij A.I.R. gehad met de naam Road Work, een heel dynamische tentoonstelling omdat ze na de opening dingen bleef toevoegen of weghalen, wat elke keer voor een nieuwe interactie zorgt. Ook heeft ze het bord met de titel mee naar buiten genomen en op verschillende plekken achtergelaten om te zien hoe mensen erop reageren. In de foto's lijkt het echter niet zoveel aandacht te trekken, het is verbazingwekkend hoe onoplettend mensen zijn.
Annette werkt met heel fijne materialen, maar ook heel grove, haar installaties zijn dan ook heel interessant om te bekijken.

Omdat Mark er niet was heeft Annette me zijn werk laten zien en zo goed als ze kon uitgelegd wat voor hem belangrijk is, hij is een wat meer traditionele kunstenaar, in de zin van zijn materiaal gebruik en zijn stijl (verf, houtskool en bijna fotorealistisch). Zijn onderwerpen zijn moderner, hij is bijvoorbeeld veel in metrostations te vinden, zeker als er breakdancers in de buurt zijn.
Aan het einde van mijn bezoek heeft Annette me één van haar schetsen gegeven, gesigneerd en wel en Mark had een zeefdruk van één van zijn werken voor me achtergelaten (natuurlijk ook gesigneerd), ze vonden dat de stagaires van A.I.R. wel een bedankje verdienden! Ik was overdonderd, maar heel blij, ik heb alleen een poosje moeten bedenken hoe ik ze mee naar huis kan nemen (ik heb nu een koker gevonden waar ze in passen).

Nadat ik mijn kunstwerken naar huis had gebracht ben ik meteen weer op weg gegaan naar Whitehall South Ferry, vanwaar ik de ferry naar Staten Island heb genomen. Het weer was niet heel mooi, maar goed genoeg en het was heerlijk even die wind in je haren te voelen. Helemaal uitgewaaid heb ik nog een poosje in Battery Park zitten lezen.
Aan het einde van de dag ben ik naar DeKalb Avenue gegaan, naar Jordann, Amber en Casey. Jordann had me uitgenodigd om te komen eten, wat me de kans gaf afscheid van hen te nemen. Het was heel gezellig, we hebben sushi gegeten en Scattergory gespeeld, wat een lastig spel. Je moet in drie minuten zoveel mogelijk woorden bedenken met een bepaalde letter in bepaalde categorieën, maar ik moest natuurlijk in het Engels mee doen en hoewel ik geen moeite heb met Engels, was dit toch wel een uitdaging!

De volgende dag heb ik in de ochtend eerst mijn foto's voor jullie op de blog gezet en daarna ben ik naar de Cloisters gegaan. Vanuit Brooklyn kost dat je ongeveer een uur en nog iets, maar het is de moeite waard! De omgeving is al heel mooi en de tuinen rondom het museum zijn heel rustgevend. Het museum zelf vond ik eigenlijk iets minder interessant omdat ik erachter kwam dat het nooit echt als klooster is gebruikt en de kunst komt allemaal uit oude kloosters in Europa. Het blijft echter wel een mooi gebouw en het meest verrassende voor mij was dat ik hier tegen het Merode altaarstuk aanliep. Dit altaarstuk gemaakt door Robert Campin (uit het huidige België) is veel besproken op mijn opleiding en ineens sta je er dan voor! Het is kleiner dan ik had verwacht, maar heel mooi geschildert. Er stonden twee andere vrouwen naar te kijken en die begonnen elkaar vragen te stellen over het werk die ze beiden niet konden beantwoorden, ik heb ze wat geholpen. Alles wat ik me nog kon herinneren over het stuk heb ik verteld en ze waren heel erg blij met de informatie, begonnen me te vragen hoe ik dat wist en waar ik vandaan kwam. Is al die stoffige kennis toch nog ergens goed voor.
De resterende uren van de middag heb ik op de landgoederen doorgebracht, met de eekhoorns en Groundhogs.

Terug in Sackett Street heb ik een hele tijd met Melissa gepraat, ze heeft veel zorgen op het moment en had iemand nodig om tegen te praten, ik hoop dat het haar een beetje opgelucht heeft. Ook heb ik een poosje met Reinhold gepraat, die had wat hulp nodig bij zijn c.v..

Mijn eerste werkdag deze week ben ik eerst mijn was gaan doen en vervolgens in de gallery heb ik dan eindelijk kennis gemaakt met de nieuwe directrice van A.I.R., Julie Lohnes. Een heel aardige vrouw die blijkbaar al veel over me gehoord had en me al meteen vertelde dat ze heel dankbaar was voor alles wat ik voor de gallery gedaan heb.
De dag was chaotisch, postkaarten verwerken, facebooken en bloggen, kunstwerken opsporen uit de opslag, afscheid nemen van de leden die in en uit liepen, mijn tweede pakketje boeken naar huis sturen enz. Melissa kwam ook nog even langs dus die heb ik de tentoonstellingen laten zien. Aan het einde van de middag kwam Carolyn Martin binnen, met het goede nieuws dat ze toestemming heeft voor het gebruik van mijn foto's van een bezoekende groep schoolkinderen. Ik heb de opdracht 8 foto's uit te zoeken (ben ik vandaag mee bezig) en een artikel te schrijven, wat ze vervolgens gaan laten publiceren! (Ik begin bang te worden dat mijn geluk zo langzamerhand op raakt, er komt zoveel uit dat potje op dit moment!). Carolyn heeft me daarnaast laten weten dat als ik weer terug kom naar New York, ik bij haar kan verblijven.

Na sluitingstijd hebben Kat en Simone mij, samen met Susan Bee, meegenomen naar Superfine, een restaurant gerund door kunstenaars. We hebben heerlijk gegeten en een interessant gesprek gehad over de gallery en vrouwelijke kunstenaars in het algemeen.
Met Melissa heb ik later op de avond Pompeï en Winston (hondje van boven ons) uitgelaten en we werden beiden best emotioneel omdat we dit allebei gaan missen. Melissa kon niet geloven dat ik een hele leuke tijd bij haar heb gehad (ze dacht dat ze alleen gestresst was de hele tijd), maar ik heb haar verzekerd dat ik heel erg dankbaar ben voor haar steun en het plekje in haar huis en haar hart dat ik nu toch wel heb. Melissa is een geweldig mens en ze is nu zeker een deel van mijn geschiedenis, ik hoop dat ze succesvol wordt in haar kunst want ze heeft geweldige ideeën.

Gister was het dan mijn laatste dag bij A.I.R., in de ochtend vond ik het moeilijk om op weg te gaan, Melissa begreep hoe ik me voelde en heeft even met me gepraat. Onderweg in een parkje heb ik zelfs even moeten huilen, want wat een geweldige mensen en ervaringen moet ik hier achter gaan laten!
In de gallery heb ik mijn zelfgemaakte kaarten en stroopwafels (ja, die kan je hier kopen voor ongeveer vier keer zoveel als in Nederland en dan heb je er 8, afzetters) aan Kat en Simone gegeven om ze te bedanken voor alles wat ze me geleerd hebben en wat ze voor me gedaan hebben. Beiden waren ze erg blij en we gaan zeker nog contact houden.
Mijn laatste taak was eigenlijk de lastigste van mijn hele periode hier, namelijk uitrekenen hoe de ruimte voor de postcardshow ingedeeld moet worden (hoeveel kaarten op elke muur, hoeveel ruimte ertussen zodat het mooi blijft enz.). We hebben ongeveer 380 kaarten dus dat is een hele klus. Gelukkig kreeg ik hulp van Jessica en samen hebben we alle kaarten op alfabetische volgorde gezet (stonden ze al grotendeels) en de berekeningen gedaan.
Het allerlaatste wat ik gedaan heb is een deel van mijn foto's van de openingen en boeklezingen enz. op facebook zetten.

Kat en Simone hadden een tas samengesteld met catalogi voor mij, voor mijn inmiddels beroemde boekenkast en ik mocht één van de kaarten uitzoeken om mee naar huis te nemen. Als je op de website kijkt onder "exhibits", "postcardshow" dan is het de kaart van Yu Kyoung Roh, op de achterkant staat een hele uitleg over wat er te zien is, maar ik vind het materiaal gebruik prachtig. Dit is trouwens ook even een kans voor mij om te zeggen dat de kaarten die je op deze pagina ziet te koop zijn, dus als je iets interessants ziet stuur een mail aan [email protected] (vanaf woensdag 22 juni, 17.00 uur NL tijd) en koop een klein kunstwerkje. Het geld komt ten goede aan de gallery en de kaarten zijn werkelijk heel mooi en betaalbaar voor $45.

Ik heb afscheid genomen van Jeanette, Kat en Simone, eigenlijk van de hele A.I.R. familie, en ben met Jessica nog ergens wat gaan eten. Ik kan nu eigenlijk nooit meer naar New York zonder langs te gaan bij verschillende mensen, wat natuurlijk heel leuk is.
Gisteravond heeft Melissa nog een kunstwerkje gemaakt op één van de boekjes die ik gemaakt had, het is heel mooi geworden en zo neem ik ook iets van Melissa mee terug.

Vandaag was het eigenlijk ingepakken geblazen en rommel opruimen, foto's bewerken voor Carolyn Martin en bloggen.

En over een paar uurtjes is het dan zover, dan zit ik in het vliegtuig op weg naar huis, naar jullie, dan is mijn avontuur in New York afgelopen. Maar vergis je niet, dit avontuur is niet helemaal ten einde, het heeft nieuwe deuren geopend en zal altijd invloed hebben op de keuzes die ik in de toekomst maak. Ik voel me een sterker mens.

Ik kan niet wachten tot morgen, wanneer ik een aantal van jullie op Schiphol in de armen zal vliegen!

Tot heel snel en bedankt voor jullie enthousiaste reacties op mijn blog, het heeft me heel erg gesteund in wat ik hier allemaal heb gedaan.

Groetjes,

Daniëlle